Vorige week begon met promotionele bezigheden en kennismaking met de cultuur, familie en de lokale taal ‘Chopi’. Sinds zaterdag is het échte werk van start gegaan, ik ben begonnen aan de zoektocht naar de roots, de puurheid, de wortels van mijn eigen muziek. En hier moet ik nu zijn.
Ik zit vele uren in de oefenruimte. Oefenen, oefenen en nog veel meer oefenen. Phoeh… ik weet dat mijn hart hier ligt, bij de inheems Afrikaanse muziek. Na de afgelopen jaren veel te hebben geluisterd naar artiesten als Richard Bona en vaak pogingen te hebben gedaan om mee en na te spelen, heb ik het gevoel redelijk kunnen begrijpen. Maar….. om écht mee te kunnen gaan in deze flow, daar is meer voor nodig.
Ik ben de afgelopen dagen zó hard gevallen en telkens weer opgestaan (niet letterlijk). Samen met Matchume in de oefenruimte keihard studeren op de ritmiek van de inheemse lokale muziekstroming; ‘Chopi Música’. Hij op de Chopi Timbila en ik op mijn bas tegenover hem. De voor ons lastig voelbare maatsoorten zijn nog niet eens het grootste obstakel, maar de manier waaróp ze het spelen, het gevoel en de timing die ik als bewegende gekleurde lijnen om mij heen zie zweven. Alles leeft en beweegt, er is geen sprake van ‘spot on’ spelen, zoals ik ken in de funk wereld. Het gaat vele malen dieper.
Het voelt alsof ik afreis naar de kern van de aarde en erachter kom dat ik eigenlijk nooit écht muziek heb gemaakt vanuit hart en ziel. Confronterend? Natuurlijk is het confronterend! Ik word keihard getraind, dag in dag uit, want dat is wat ik Matchume ook gevraagd heb. En dat wordt serieus genomen.
Gisteren heb ik voor het eerst met band gerepeteerd, daarover binnenkort meer! Want ik vertel natuurlijk niet meteen alles 😉